...

Γεννιέσαι και είσαι ένα βιβλίο μπεζ δερματόδετο με κατάλευκες σελίδες κενές από κείμενο, γραμμές, μουτζούρες, ζωγραφιές. «Ατσαλάκωτο». Η ράχη του χωρίς τίτλο.

Καθώς μεγαλώνεις το βιβλίο αρχίζει να γεμίζει κείμενο παρμένο από το οικογενειακό, κοινωνικό, σχολικό περιβάλλον.

Κάπου στην εφηβεία στις σελίδες εμφανίζονται οι πρώτες μουτζούρες και αυτόβουλες σημειώσεις, υπογραμμίσεις, σχόλια.

Από την ενηλικίωση και έπειτα το βιβλίο εξωτερικά αλλάζει σταδιακά χρώμα. Είτε ξεθωριάζει είτε σκουραίνει σε απόχρωση, Εσωτερικά οι γραμμές /μουτζούρες/ζωγραφιές  πληθαίνουν και το μελάνι γεμίζει πλήθος σελίδων.

Το βιβλίο έχει πεπερασμένο αριθμό σελίδων και το γνωρίζει.

Όταν το βιβλίο κλείσει δεν μπορεί να γίνει ποτέ ξανά «επεξεργάσιμο». 

Είναι ένα και μοναδικό, δεν υπάρχει δυνατότητα «ανατύπωσης», και το copyright ανήκει στο ίδιο.

Σκέψεις:

Καλό βιβλίο λέμε αυτό που μας προβληματίζει, που μας «αφήνει» κάτι στην ψυχή μας, στο μυαλό μας. Μας δίνει κάτι πρόσκαιρο, κάτι εφήμερο ή κάτι που το «κουβαλάμε» και μπορεί να ανατρέχουμε στις σελίδες του.

Το «αρχειοθετούμε» και πότε πότε λέμε «Νομίζω πως το έχω διαβάσει αυτό» ή το «κρατάμε» σε ιδιαίτερα σημεία του μυαλού μας και της καρδιάς μας.

Το ποια βιβλία μας αρέσουν ασφαλώς είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.

Αφιερωμένο σ’ ένα «βιβλίο» που δεν έχω βάλει ποτέ στη βιβλιοθήκη μου, το έχω κάθε πάντα μαζί μου. Μελετώντας το καθημερινά ανακαλύπτω όλο και διαφορετικές πτυχές του και δικές μου. Ολιγοσέλιδο και δωρικό ως προς το περιεχόμενό του. Όσο για την εμφάνισή του; «Γοητευτική». Η δερματοδεσία του δεν έγινε ποτέ σκούρα καφέ και οι σελίδες του είναι όσο πρέπει μπεζ και τσαλακωμένες από το διάβασμα. Η ράχη του είναι κενή. Εξάλλου στο ίδιο δεν άρεσε ποτέ η «ταμπέλα».