Πάντα μου άρεσε να κοιτάζω φωτογραφίες..παλαιές δικές μου
οικογενειακές, φιλικές, οικείες ..δικές μου αλλά κυρίως άλλων..
Κοιτώντας τες αυτό που έπαιρνα ήταν η ατμόσφαιρα, οι
χαρακτήρες των προσώπων..όχι το αν βγήκαν όμορφα τα πρόσωπα..ούτε αν «κόπηκε»
κάποιο κεφάλι, πόδι κλπ..
Αυτό που χαρακτηρίζει τις φωτογραφίες είναι για μένα η
απόδοση των συναισθημάτων, της ατμόσφαιρας στην οποία βγήκε τότε η φωτογραφία
αλλά και τα συναισθήματα που γεννώνται όταν τις κοιτάμε..
Πολλές φορές η ανάμνηση αναζητά την εικόνα … και όταν η
εικόνα έρχεται μπροστά σου σε κάνει να επαναξιολογείς, να επαναπροσδιορίζεις,
να συγκινείσαι, να θυμάσαι, να νιώθεις τον εαυτό σου με πιο έντονο τρόπο.
ΥΓ: ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ: Την επόμενη φορά που θέλουμε να
φωτογραφήσουμε ή να φωτογραφηθούμε δεν χρειάζεται να φτιάξουμε τα μαλλιά μας ή
να «τοποθετήσουμε» σε «σωστά» σημεία το / τα πρόσωπο/πρόσωπα … Αρκεί να
νιώσουμε ο εαυτός μας εκείνη τη στιγμή..
Η θέαση της παρακάτω
φωτογραφίας μπορεί να αποτυπώσει καλύτερα το τι εννοώ:
Πηγή: http://photography.nationalgeographic.com/photography/photo-tips/people-pets-photos/
Λένε ότι οι αναμνήσεις μας αλλάζουν όσο περνάει ο καιρός και ότι καταλήγουμε να "θυμόμαστε" κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που πραγματικά ζήσαμε! Οπότε οι φωτογραφίες νομίζω μας "θυμίζουν" κάτι διαφορετικό όποτε τις βλέπουμε :)
ΑπάντησηΔιαγραφή